Όταν στάθηκα μπροστά στα έργα του Van Gogh, αισθάνθηκα συγκίνηση, δέος, θαυμασμό ανακατωμένα με μια μεγάλη δόση απο θλίψη.
Θλίψη γιατί ένας καλλιτέχνης τόσο θαυμαστός δεν ένιωσε ποτέ την αποδοχή και την αναγνώριση.Πέθανε νεός, άσημος, μισότρελος με τραγικό τρόπο, αφήνοντας ένα έργο που άλλαξε την πορεία της ζωγραφικής.
Ένας άνθρωπος με ιδιαίτερες ευαισθησίες που μπόρεσε να τις μεταφέρει στα έργα του με εκθαμβωτικά χρώματα και παχιές πινελιές. Είναι τόσο εντυπωσιακή η διάταξη των έργων του στο Palazzo Bonaparte γιατί γίνεται χρονολογικά οπότε από αίθουσα σε αίθουσα περνάς σε άλλη περίοδο της ζωής του και μπορείς να καταλάβεις την εξέλιξή του.
Όσο προχωράς στα δωμάτια με το χαμηλό φως, τόσο περισσότερο γνωρίζεις τον καλλιτέχνη. Ησυχία παντού. Οι επισκέπτες δεν μιλάνε, νομίζεις πως κρατάνε την αναπνοή τους. Μεγαλες οθόνες δεξιά και αριστερά με αποσπάσματα από τις εξαιρετικές επιστολές που έστελνε στον αγαπημένο του αδελφό. Το μόνο που ακούγεται είναι το κλικ από τις φωτογραφικές μηχανές …
Στη διπλανή αίθουσα, ένας ξεναγός με μια ομάδα Ιταλών : τον ακούνε με ευλάβεια
Λίγο ιδιόρρυθμος ο τρόπος που μιλάει, ίσως υπερβολικά θεατρικός – σκέφτομαι αυτό θα είναι το στυλ του.
Μετά από πολλές αίθουσες με απίστευτα έργα φτάνουμε σε έναν μεγάλο χώρο με καθρέφτες προσομοίωσης της “Έναστρης Νύχτας”. Μαγικό : βρισκόμαστε μέσα στον πίνακα, απλά υπάρχουν και άνθρωποι, όλοι εμείς οι επισκέπτες σαν σκοτεινές φιγούρες στο έργο του καλλιτέχνη …
Βγαίνουμε από την αίθουσα και αναζητώντας την έξοδο βλέπουμε και πάλι τον “ξεναγό”, μόνο που αυτή τη φορά δεν έχει πλήθος γύρω του. Περπατά και μιλά μόνος του περιγράφοντας τα έργα του Van Gogh με τον ίδιο θεατρικό τρόπο …
… ένας διαταραγμένος αλλά πολύ κατατοπισμένος τύπος, να περιγράφει το έργο μιας διαταραγμένης καλλιτεχνικής ιδιοφυΐας !
